Ένα Πάσχα που το χωριό μας, δεν θα μας έχει κοντά του ...
Ένα Πάσχα διαφορετικό….Mια χρονιά διαφορετική από τις άλλες….. Χωρίς κοινωνικές επαφές, χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς να νιώσουμε όπως πρέπει το νόημα της Ανάστασης του Θεανθρώπου… Και χωρίς να επισκεφθούμε το αγαπημένο μας χωριό… Ο φόβος της αρρώστιας και του θανάτου πλανάται απειλητικός πάνω από τον καθένα μας δυστυχώς ! Αλήθεια, ποιος το περίμενε τον 21ο αιώνα, μέσα στην ακμή της τεχνολογίας, της ψηφιακής εποχής, της ιατρικής προόδου που με τα επιτεύγματά της έχει αυξήσει το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής, να εμφανιστεί ένα μικρόβιο, ένας ιός για τον οποίο δεν υπάρχει μέχρι στιγμής ούτε εμβόλιο, ούτε αποτελεσματικό φάρμακο που να τον εξοντώνει άμεσα και ριζικά ! Και η εξάπλωσή του; Μέσα σε ένα τρίμηνο πρόσβαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και στις πέντε ηπείρους της γης! Ήδη ο πλανήτης μετρά εξαψήφιο αριθμό χιλιάδων νεκρών…. Η πανδημία αυτή μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις μεγάλες επιδημίες βουβωνικής πανώλης
( της λεγόμενης πανούκλας ) που αποδεκάτιζε, εμφανιζόμενη κατά κύματα την ανθρωπότητα κατά εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, κατά τις ιστορικές περιόδους της αρχαιότητας και του μεσαίωνα… Δυστυχώς ούτε και η χώρα μας, η Ελλάδα μας, έμεινε ανεπηρέαστη από το κακό… Ήδη πλησιάζουν οι νεκροί τους 100… Οι περισσότεροι μεγάλης ηλικίας και με ήδη υπάρχοντα χρόνια νοσήματα… Αλλά υπάρχουν και νεότεροι ανάμεσά τους, ευτυχώς λίγοι! Καθημερινά στα Μ.Μ.Ε., βλέπουμε ειδήσεις από τις γειτονικές μας ευρωπαϊκές και μη χώρες, που μιλούν για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς… Νιώθεις έναν απροσδιόριστο φόβο, μια αβεβαιότητα, ότι κανένας δεν είναι σίγουρος και ασφαλής ! Στην πατρίδα μας η Πολιτεία εδώ και ένα μήνα, έλαβε αυστηρά μέτρα , έκλεισε επιχειρήσεις, χώρους εστίασης, σχολεία, πανεπιστήμια, απαγόρευσε τον εκκλησιασμό, τα ταξίδια χωρίς λόγο μετακίνησης, μέχρι και για να βγει κάποιος για ψώνια για λίγο έξω από το σπίτι του, πρέπει νόμιμα να το έχει δικαιολογήσει ! Το φετινό Πάσχα, κανένας δεν θα επισκεφθεί τη γενέτειρά του για κανένα λόγο, κανένας δεν θα συμμετάσχει στη θρησκευτική λατρεία για τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού μας, καμία εκκλησία δεν θα γεμίσει με πιστούς ακόμα και αν πανηγυρίζει… Δεν είμαστε γιατροί, ούτε πολιτικοί για να κρίνουμε τα μέτρα ως προς την αυστηρότητά τους. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με τις πρακτικές λαϊκές ιατρικές μας γνώσεις, είναι ότι πράγματι όλες οι μεταδοτικές αρρώστιες ( απλό κρυολόγημα, ελαφριά « γριπούλα », γαστρεντερίτιδα κτλ.) που ευτυχώς σε λίγες μέρες « περνάνε », μεταδίδονται όταν οι άνθρωποι βρίσκονται κοντά σε κλειστούς κυρίως χώρους , ο ένας κοντά στον άλλο. Πόσες φορές δε λέμε σε κάποιο φίλο ή συγγενή μας στην περίσταση κάποιας γιορτής, ή συνάντησης : « Μη με φιλάς, είμαι λίγο κρυωμένος! Μη σε πιάσει και σένα » ! Στην περίπτωση αυτή, δε χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να καταλαβαίνει το αυτονόητο…
Και για να έρθουμε τώρα στην τοπική πατριωτική διάσταση της ατυχούς αυτής συγκυρίας, είναι γεγονός ότι το κακό συνέβη μέσα στην καρδιά της άνοιξης, μέσα στις
Πασχαλινές μέρες, όπου τα μικρά μας χωριά περίμεναν τους ξενιτεμένους τους για να ζωντανέψουν, να πάρουν « αίμα και οξυγόνο ». Δυστυχώς η φτωχή ορεινή Αρκαδία μας,
χωρίς εύφορο παραγωγικό χώμα, με δυνατότητα απασχόλησης στην κτηνοτροφία όχι πολλών
οικογενειών στο ίδιο χωριό, με τις πολυμελείς αγροτικές οικογένειες των 5, 6, 7, 8 ακόμα και 12 – 14 ( ! ) παιδιών δοκιμάστηκε από τη « φυγή » των ανθρώπων της στις δεκαετίες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα και μέχρι το 1960 -70 όπου πολλά ανήλικα παιδιά τελειώνοντας το Δημοτικό, έπαιρναν στα 12 -13 -14 χρόνια τους το δρόμο της ξενιτιάς είτε για την αμερικα-νική ήπειρο ( 1880 – 1920 ), είτε για την Αθήνα και τα άλλα αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα της χώρας ( Πάτρα, Χαλκίδα , λιγότερο Τρίπολη ) την περίοδο 1920 – 1940 και 1945 – 1965 ), εφαρμόζοντας την ευχή – προσταγή των φτωχών αγροτών γονέων τους , « πήγαινε στην Αθήνα να δουλέψεις, να ζήσεις σαν άνθρωπος και να βοηθήσεις και εμάς ! »
Τα χρόνια πέρασαν, στα χωριά έμειναν λίγοι αγρότες – κτηνοτρόφοι οι οποίοι δημιούργησαν μεν οικογένειες , κάποιοι πολυμελείς, αλλά με αξιοπρεπή δε ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους, τα οποία συνέχισαν τη μόρφωσή τους στις γυμνασιακές , λυκειακές ακόμα και πανεπιστημιακές σπουδές, σε σύγκριση με τους γονείς τους που δεν προχώρησαν πάνω από το δημοτικό. Το 1968 - 1970, άρχισε να λειτουργεί το εργοστάσιο της Δ.Ε.Η. στη Μεγαλόπολη, το οποίο έδωσε δουλειά σε χιλιάδες κόσμο την τελευταία πεντηκονταετία, « φρέναρε » τη μετανάστευση των κατοίκων της περιοχής και « έσωσε » κυριολεκτικά όλη την Αρκαδία από το μαρασμό και την ερήμωση. Παράλληλα στα πέριξ χωριά, όπως το δικό μας το Παλαμάρι, σε συνάρτηση με τους δρόμους Εκκλησούλας – Ελληνικού και Παλαμαρίου – Ζώνης που με προσωπική εργασία και πολύ « ιδρώτα » όλων των κατοίκων της περιοχής κατασκευάστηκαν στα 1953 – 1955, επιτέλους « ήρθε » η ηλεκτροδότηση το 1971 και ξανά « επιτέλους », « μπήκε » νερό σε κάθε σπίτι το 1972 από το Υδραγωγείο των Πηγών « Σαβαλά » Δημητσάνας, οπότε η ζωή στα χωριά άρχισε να έχει τις βασικές ανέσεις. Ακολούθησαν οι ασφαλτοστρώσεις των παραπάνω δρόμων τη δεκαετία του 1980 και το τηλεφωνικό δίκτυο του Ο.Τ.Ε. στα 1990 – 1991. Σε ευρύτερο επίπεδο περιοχής, οφείλουμε να αναφέρουμε το μεγάλο έργο της διάνοιξης της « Σήραγγας του Αρτεμισίου » μαζί με όλα τα 80 χιλιόμετρα της νέας χάραξης του αυτοκινητόδρομου Κορίνθου – Τρίπολης που παραδόθηκαν το φθινόπωρο του 1990 στην κυκλοφορία. Το τέλος του 1990 βρίσκει σε μια άλλη τροχιά την Αρκαδία. Μόλις 2 ώρες απέχει από τότε η Τρίπολη από την Αθήνα ! Πού 4 ώρες από τους Μύλους και τον Αχλαδόκαμπο ! 5 ώρες ήθελες για τη Μεγαλόπολη, 5,5 – 6 για το Παλαμάρι! Δεν είναι τυχαίο ότι τη δεκαετία του 1990 αναπτύχθηκε αγροτουρι-στικά όλη η Αρκαδία ! Χιονοδρομικό Μαινάλου, Λεβίδι, Βυτίνα ( βέβαια ήταν θέρετρο πριν το 1940 ), Λαγκάδια, Στεμνίτσα, Καρύταινα, Ελληνικό, Στεμνίτσα ! Πολλοί ντόπιοι νέοι άνθρωποι επένδυσαν στη δημιουργία επιχειρήσεων στους παραπάνω οικισμούς, ακόμα και κάποιοι άφησαν τις μεγαλουπόλεις για καλύτερη ποιότητα ζωής ! Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στη δημιουργία το καλοκαίρι του 2007,της αγροτουριστικής μονάδας « Αρκαδιανή », στο γειτονικό μας χωριό Ψάρι Τρικολώνων που έδωσε ένα διαφορετικό « χρώμα » και μια άλλη « ζωντάνια » στην περιοχή , κάνοντάς τη γνωστή σε πανελλήνια και όχι μόνο εμβέλεια. Τελευταίο γεγονός το Νοέμβριο του 2019 η εγκαινίαση του Μουσείου Δημοτικής Εκπαίδευσης ακριβώς πάνω από τον Πολυχώρο της « Αρκαδιανής » στο ίδιο χωριό. Πλέον δε λείπει τίποτα θεωρητικά από τα χωριά μας ! Τι λείπει ; Το έμψυχο δυναμικό, οι μόνιμοι νέοι άνθρωποι ! Είναι καταθλιπτικό το γεγονός, ότι ενώ τα χωριά ήταν γεμάτα κόσμο στα χρόνια της υπανάπτυξης, τώρα που « ο πολιτισμός έχει πάει παντού » αυτά αριθμούν 10 - 15 – 20 – 25 ( ; ) το πολύ μόνιμους κατοίκους και όλους υπέργηρους….
Ας έρθουμε λίγο στη δράση των ξενιτεμένων του χωριού μας. Πράγματι, οι περισσότεροι με τη σκληρή τους δουλειά, το φιλότιμο και το πείσμα τους, δημιούργησαν άλλοι μεγάλες, άλλοι μικρότερες επιχειρήσεις. Μπορεί να μην είχαν πανεπιστημιακά πτυχία, ήξεραν όμως να επιβιώνουν στο « πέλαγος » της σκληρής καθημερινότητας. Δημιούργησαν άξιες οικογένειες – πρότυπα για την κοινωνία. Δεν ξέχασαν ποτέ τη γενέθλια γη τους, οργανώθηκαν σε πατριωτικούς συλλόγους, με σκοπό το όφελος του χωριού τους και τη σύσφιγξη των σχέσεών τους στη μεγάλη πόλη που ζούσαν. Ο Σύλλογος των Παλαμαραίων στα 44 χρόνια λειτουργίας του, φρόντιζε και φροντίζει να κρατά ζωντανό το χωριό με το μεγάλο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου, τους Αγώνες του Τουρνουά Μπάσκετ, τους Αγώνες Δρόμου Παιδιών, τη συνάντηση της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας κάθε χειμώνα στην Αθήνα, αλλά στο πέρασμα των χρόνων έχει να επιδείξει και έργα εξωραϊσμού του χωριού. Τσιμεντόστρωση πλατείας, γήπεδο καλαθοσφαίρισης, παιδική χαρά, διαμόρφωση του παλιού Δημοτικού Σχολείου σε Πολιτιστικό Κέντρο, καθαρισμούς οικοπέδων του Συλλόγου, μελέτη αξιοποίησης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του « Ιδρύματος Κωνσταντίνου Χριστόπουλου » προς όφελος του χωριού. Όλα τα παραπάνω, μας κρατούν σε ετοιμότητα, εγρήγορση και συνοχή για περισσότερο εθελοντισμό και τόνωση της ανθρώπινης παρουσίαςστον τόπο μας.
Συμπατριώτες, πολλά έγραψα και σας κούρασα ίσως. Ένιωθα τον τελευταίο καιρό, μια εσωτερική ανάγκη να γράψω κάποιες κοινωνικές – πατριωτικές μου σκέψεις
σχετικά με τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, σε συνάρτηση και με την περίοδο του Πάσχα. Ένα Πάσχα που το χωριό μας, το Παλαμάρι, δεν θα μας έχει κοντά του. Δεν θα
ακουστούν παιδικές φωνές στους δρόμους, δεν θα κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, δεν θα γυρίσουμε τον Επιτάφιο γύρω από την Παναγία μας τρεις φορές, ούτε θα τον προσκυνήσουμε παίρνοντας και αγιασμένα λουλούδια για φυλαχτό, δεν θα πάρουμε από τα χέρια του Παπα – Γιώργη το Άγιο Φως της Ανάστασης, δεν θα προσκυνήσουμε και λειτουργηθούμε ( όσοι βέβαια είχαμε τη δυνατότητα να παραμείνουμε μέχρι την Παρασκευή του Πάσχα στο χωριό ), στη Ζωοδόχο Πηγή στο Ψάρι Τρικολώνων. Δεν πειράζει. Ας προσευχηθούμε όλοι από τα σπίτια μας να είναι για καλό. Το καλοκαίρι που θα μας έρθει η αρρώστια να έχει εξαφανιστεί, να βρεθούμε όλοι μας σύσσωμοι στο Παλαμάρι, να το γεμίσουμε μαζικά με κόσμο, ώστε το « Πενθήμερο της Παναγίας » να είναι από τα πιο ευχάριστα και δυναμικά των τελευταίων χρόνων, μετά την εφιαλτική κατάσταση του εγκλεισμού της « καραντίνας ». Ως νέος Πρόεδρος του Συλλόγου και εκ μέρους όλου του Διοικητικού Συμβουλίου, εύχομαι σε όλους τους όπου γης Παλαμαραίους, Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και κυρίως ΥΓΕΙΑ.
Όπως όλοι βλέπουμε η διαφύλαξη της υγείας αποτελεί τη βάση για όποια άλλη εκδήλωση της ζωής. Οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε και να την προσέξουμε.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΛΑΜΑΡΙ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ