Ευλογιά στα Βέρβαινα περί το 1900 | Γράφει ο Νίκος Δελφάκης

Τρίπολη18-03-2020

***

Μόλις συναντήθηκα, από μακριά πάντα, πηγαίνοντας για το γραφείο κι εγώ κι αυτός, με συνάδελφο, που κατάγεται από το ορεινό χωριό της Κυνουρίας Αρκαδίας Βέρβαινα και μου διηγήθηκε από όσα άκουγαν από τους προγόνους τους: Περί το 1900 είχε πέσει στο χωριό τους μεγάλος λιμός, οι παλιοί λέγαν ότι ήταν ευλογιά.

Αρρώσταιναν και πεθαίνανε πάμπολλοι, πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι, όσοι μπορούσαν ανέβαιναν ψηλά στο βουνό με τα κοπάδια τους, σε καλύβες, για να απομακρυνθούν και να γλιτώσουν.

Κατέβαιναν κάθε λίγο και έθαβαν τους ηλικιωμένους και ανήμπορους να ακολουθήσουν στο βουνό, δικούς τους.

Γύρισαν μετά 5-6 ημέρες τα μέλη μιας οικογένειας και βρήκαν ότι η έγκυος γυναίκα που δεν είχε ακολουθήσει στο βουνό,  είχε γεννήσει ένα κοριτσάκι. Η μάνα είχε πεθάνει, το κοριτσάκι ζούσε και "βύζαινε" στο στήθος της πεθαμένης μάνας.

Ανοίξανε λάκκο να θάψουν τη μάνα και ήσαν έτοιμοι να "πετάξουν" μαζί και το κοριτσάκι, αφού ήσαν σίγουροι ότι το μωρό  είχε προσβληθεί, αλλά ακόμα σκέφτηκαν ότι δεν είχε τύχη να ζήσει, χωρίς μάνα, χωρίς γάλα, σε συνθήκες λιμού. Την τελευταία στιγμή κάποιος έφερε αντίρρηση. Όχι,   είπε, ποιός ξέρει την τύχη του καθένα μας. Δεν το πετάξανε μαζί με τη μάνα του.

Δεν ξέρω και δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες, το κοριτσάκι επέζησε, έφτασε 93 ετών, λέει.