Ο Θάνατος του Βιβλίου

Την εποχή της αφής , της πλέον ακονισμένης ευαισθησίας του σύγχρονου ανθρώπου, το πλέον συχνά εμφανιζόμενο θύμα είναι το βιβλίο και η ανάγνωση. Προηγήθηκε ένας άλλος αθέατος θάνατος. Ο θάνατος της εφημερίδας. Συνέβη εκεί ακριβώς όπου το μοτίβο μιας φράσης με είχε κουράσει, εκεί που με απόδιωχνε η αποστροφή «δεν έχω ελεύθερο χρόνο», η απόλυτη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Τον ίδιο χρόνο που εξαντλούμε σήμερα – καθολικά – στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου «διαβάζουμε» και περισσότερο κυττούμε το απόλυτο τίποτα, αναζητώντας τη διαφυγή όχι από την έξοδο αλλά μέσα στους τέσσερις τοίχους όπου ηθελημένα έχουμε εγκλωβιστεί. Όλο αυτό είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μια λαίλαπα που έχει εκληφθεί ως πανάκεια και ως πρόοδος. Και ακόμη χειρότερα, ως δεδομένο και αυτονόητο. Και κάπου εκεί ανάμεσα εμφανίζεται ο Ελπήνορας, που εύκολα ερωτεύεται, ως πάντοτε έτοιμος να ερωτευτεί,  έστω για λίγο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Για να ικανοποιήσει μια απόλαυση περαστική που σύντομα θα έχει ξεχάσει, βιώνοντας την επόμενη που θα έρθει, αφήνοντας ακόμη ένα αδιάβαστο βιβλίο στο ράφι της παραμελημένης βιβλιοθήκης του· κείνο που ερωτεύτηκε σε τιμή ευκαιρίας. Χρειάστηκε να κλείσει ένα βιβλιοπωλείο με περισσή επάρκεια στην πόλη μας, για να κατέβουμε στον Άδη, να συναντήσουμε τον Ελπήνορα και με λαχτάρα μικρού παιδιού ν ‘ ακούσουμε τον ερμαφρόδιτο Τειρεσία. Για να νιώσουμε τον έρωτα και τον νόστο. Το νόστο, μιας άλλης εποχής που ακόμη ζει. Στις ανάσες μας . Στους ανεκπλήρωτους έρωτές μας.

Έρωτας αν δεν πεθαίνει· έρωτας δεν είναι

Γ.Δ. Αναγνώστου, ποιητής,   Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, Τρίπολη