Το αγνώμον δίποδο!  | Γράφει ο Νικόλαος Σκαντζός

Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες, δεν έλειψε ποτέ ο ευεργετηθείς και ο αχάριστος προς τον ευεργέτη του, άνθρωπος. 
Σχεδόν, όπου υπήρξε μιά ευεργεσία εκεί μπορούσες να διακρίνεις και μία αχαριστία. 
Σε πολλές δε περιπτώσεις ο αχάριστος, όχι μόνο δεν αναγνώριζε την ευεργεσία, αλλά μισούσε κι’από πάνω τον ευεργέτη του ! 
Ο δικός μας Καζαντζάκης έχει γράψει περί αυτού το εξής: «ο άνθρωπος είναι χτήνος ! του κάνεις καλό, κοιτάζει να σου βγάλει τα μάτια, του κάνεις κακό σε σέβεται» 
Βέβαια ορισμένοι θα διαφωνήσουν με την παρομοίωση του ανθρώπου με το κτήνος, γιατί αν οι άνθρωποι λειτουργούσαν σαν τα ζώα, η ζωή στην γή ( κατά τη γνώμη μας), θα ήταν καλύτερη. 
Εκείνο όμως που μένει και αιωρείται αναπάντητο από την συμπεριφορά του ευεργετηθέντα αχάριστου είναι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ ; 
Ένας άνθρωπος που σε μιά δύσκολη φάση της ζωής του, συναντά έναν άλλον άνθρωπο, καλοσυνάτο, πονόψυχο και ευεργέτη, που τον βοηθάει να ορθοποδήσει, πώς γίνεται, στη αρχή του φιλάει τα χέρια από ευγνωμοσύνη για το καλό που τούκαμε, και στη συνέχεια ο ίδιος άνθρωπος να μεταμορφώνεται σε ένα αχάριστο πλάσμα, που δεν θέλει να ακούει για τον ευεργέτη του ; 
Ε! Λοιπόν υπάρχει η «εξήγηση» ! 
Λέγεται ανθρώπινος(;) εγωισμός ! 
Όταν ο άνθρωπος βρεθεί σε δύσκολη θέση και βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει, στην αρχή δέχεται ευχάριστα μεν την βοήθεια και την ευεργεσία, και για λίγο καιρό ευγνωμονεί και τον ευεργέτη του, αλλά από την αρχή μεσα του, τον σιγοτρώει ένα μικρό σαράκι που λέγεται εγωισμός. 
Ας υποθέσουμε ότι η ευεργεσία είναι, το να δώσεις δουλειά και ένα μικρό σπίτι δώρο για να μείνει, σε έναν άνεργο και την οικογένειά του, που πεινάει. 
Αυτός λοιπόν αφού πιάσει δουλειά και αρχίζουν να ξεμυρίζουν τα χνώτα του από την πείνα, μετά προχωράει, σιγά σιγά ανεβαίνει κάπως ψηλότερα, ξεχνάει την πείνα, πουλάει το σπίτι δώρο και αγοράζει ένα μεγαλύτερο, γιατί το μικρό δεν τον χωράει πιά, αφού «πάχυνε» κι’αυτός και η οικογένειά του, από την σχετική καλοπέραση. 
Συνήθως αλλάζει και γειτονιά γιατί η παλιά γειτονιά και οι παλιοί του γνώριμοι του θυμίζουν την εποχή που πείναγε, αλλά και επειδή ότι εκεί κατοικεί και ο....ευεργέτης του ! 
Σε αυτή τη φάση και βρισκόμενος ψηλότερα από εκεί που ξεκίνησε, κοιτάει κάτω και λέει: « Μωρέ μπράβο μου ! Καλά τα κατάφερα !» 
Ήδη έχει "ξεχάσει" ότι κάποιος τον βοήθησε και αν κάποιος του το θυμίσει, γίνεται αυτόματα εχθρός του, γιατί θέλει να λέει και να υπερηφανεύεται ότι μόνος του τα κατάφερε. 
Εδώ λοιπόν μπαίνει το σαράκι που λέγαμε και λέγεται εγωισμός. 
Στο νέο περιβάλλον που ζει και στους ανθρώπους που συναναστρέφεται, υπερηφανεύεται και λέει: "κανένας δεν με βόηθησε, μόνος μου τα κατάφερα !" 
Έχει όμως και το νού του μην " σκάσει μύτη" από καμιά μεριά ο ευεργέτης του και του χαλάσει τη......σούπα ! 
Γι'αυτό παρακαλάει και προσεύχεται, όχι μόνο να μην τον συναντήσει ποτέ, αλλά αν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί, ακόμη και να πεθάνει ! 
Που να το φανταζόταν ο ευεργέτης, ο πονόψυχος αυτός άνθρωπος, ότι κάνοντας κάποια μέρα καλό, σε έναν συνάνθρωπό του, θα δημιουργούσε έτσι, όχι μόνον έναν αχάριστο, αλλά και τον μεγαλύτερο..... εχθρό του !! Έν τέλει, ένα αγνώμον δίποδο ! 

Νικόλαος Σκαντζός