Ο βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Γιώργος Παπαηλιού

μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής, για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την «Αναδιάταξη περιφερειών και αποκέντρωση αρμοδιοτήτων των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, οργάνωση της τηλεματικής συνεδρίασης, μετατροπή των μεταβατικών εδρών και ίδρυση δικαστικών γραφείων τηλεματικής …», αφού αναφέρθηκε και στο πρόσφατο σιδηροδρομικό δυστύχημα,  είπε, μεταξύ των άλλων, τα εξής :

1) Εκτός από την εκδήλωση θλίψης, οδύνης και οργής και την αυτονόητη έκφραση θερμών συλλυπητηρίων προς τους οικείους των θυμάτων του πρόσφατου σιδηροδρομικού δυστυχήματος, η συγκεκριμένη τραγωδία επιβάλλει να ξεκινήσω την αγόρευσή μου με την αποτύπωση της κατάστασης πραγμάτων μετά απ΄ αυτήν:

Πόνος, οδύνη και πένθος για τα αδικοχαμένα θύματα της ανείπωτης τραγωδίας

Οργή για τους πραγματικούς υπεύθυνους

Απαίτηση για δικαίωση, με την ανάδειξη της αλήθειας

Λήψη αποφάσεων για τον ελληνικό σιδηρόδρομο στο πλαίσιο εθνικής συνεννόησης, με προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος (της ασφάλειας των επιβατών συμπεριλαμβανομένης) και όχι με την ικανοποίηση επιχειρηματικών-εργολαβικών συμφερόντων. Αν δε αυτό δεν επιτευχθεί αμέσως, που δεν θα επιτευχθεί, λόγω της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής, θα επιτευχθεί με την προοδευτική κυβέρνηση που θα προκύψει με τις επικείμενες εκλογές.

Η πολιτική, και όχι μόνον, ευθύνη της κάθε κυβέρνησης εντοπίζεται στις επιλογές της επί του πεδίου και στο έργο που επιτελεί, στις πράξεις και τις παραλείψεις της.

Στην προκειμένη περίπτωση, όλα αυτά πρέπει να διερευνηθούν με αντικειμενικότητα και πνεύμα δικαιοσύνης από την ίδια τη Δικαιοσύνη.

Για το δυστύχημα, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι πρόκειται για μία προαναγγελθείσα τραγωδία.

Το μαρτυρούν οι έγκαιρες προειδοποιήσεις-καταγγελίες και οι αγωνιώδεις επιστολές των σιδηροδρομικών αλλά και οι παραιτήσεις αρμοδίων περί την  ασφάλεια.

Σε αυτές η κυβέρνηση της ΝΔ του «συστήματος Μητσοτάκη» όχι μόνον δεν  αντέδρασε, δεν έπραξε κάτι, αλλά τις αγνόησε, ακολουθώντας τη συνήθη, προσφιλή τακτική  της, εξυβρίζοντας  και συκοφαντώντας το συνδικαλιστικό κίνημα.

Άφησε τα τρένα να περνούν.       

Και, μετά το δυστύχημα, προσπαθεί να αποκρύψει-να συγκαλύψει την αλήθεια, επιχειρώντας επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος και παρακάμπτοντας τη δικαιοσύνη.

2) Η κατάργηση ή συγχώνευση  των Διοικητικών Δικαστηρίων  που λειτουργούν σήμερα, δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα της  λειτουργίας της διοικητικής δικαιοσύνης.

Είναι επιβεβλημένη η λειτουργία Διοικητικού Πρωτοδικείου στην έδρα κάθε Πολιτικού Πρωτοδικείου, όπως επιβάλλει άλλωστε η αρχή του κράτους δικαίου, και στο πλαίσιο αυτής η απονομή δικαιοσύνης από το φυσικό δικαστή, αλλά και η αναγκαία γι΄ αυτήν τοπική εγγύτητα του πολίτη με τα δικαστήρια. Οι συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές που διέπουν την απονομή της δικαιοσύνης πρέπει σε κάθε περίπτωση να γίνονται σεβαστές και να μην παραβλέπονται  και τελικά να μη καταπατούνται  υπό την πίεση οικονομικών στοιχείων ή άλλων παραγόντων.

Η ελληνική  κοινωνία βιώνει σήμερα, υπό την κυβέρνηση της ΝΔ του  «συστήματος Μητσοτάκη», μία άνευ προηγουμένου, από την μεταπολίτευση και μετά, απειλή για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία.

Τα παραδείγματα πολλά : Το σκάνδαλο των υποκλοπών και η επιχείρηση συγκάλυψής του, οι απευθείας αναθέσεις αλλά και η ένταξη επίορκων δικαστικών λειτουργών στον πολιτικό σχεδιασμό και στις πολιτικές επιδιώξεις της ΝΔ,  οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στη δικαστική λειτουργία και στους λειτουργούς της δικαιοσύνης.

Και τελευταία παραδείγματα, η συγκρότηση δήθεν υπερκομματικής Επιτροπής (από το «Μέγαρο Μαξίμου») προς διερεύνηση της συγκεκριμένης υπόθεσης, που συνιστά παραβίαση της  αρχής  διάκρισης των εξουσιών και η επιστολή του πρωθυπουργού προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που περιλαμβάνει υποδείξεις για τον προσανατολισμό και τον εν γένει δικαστικό χειρισμό της υπόθεσης !!!

Η διοικητική δικαιοσύνη, με την αύξηση της ύλης και με τη γεωγραφική διασπορά των υποθέσεων των οποίων που επιλαμβάνεται, δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπίζεται με καταργήσεις και συγχωνεύσεις δικαστηρίων, αλλά μόνο με την ενίσχυσή της σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υλικοτεχνικές υποδομές και την αναμόρφωση του δικονομικού πλαισίου λειτουργίας των διοικητικών δικαστηρίων.

Η συγκέντρωση της δικαστικής ύλης σε ένα περιορισμένο αριθμό διοικητικών δικαστηρίων και η ίδρυση «δικαστικών γραφείων τηλεματικής» θα επιτείνει περαιτέρω τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, σε αντίθεση με τη διάχυσή της, με την αποκέντρωμένη οργάνωση των δικαστηρίων και  την αναδιάρθρωση της αρμοδιότητας που επιταχύνει τον προσδιορισμό των υποθέσεων, την εκδίκασή τους και την έκδοση αποφάσεων.

Από το περιεχόμενο του νομοσχεδίου διαφαίνεται η επικυριαρχία της τεχνολογίας στη δικαιοσύνη και συνακόλουθα η εκτόπιση της τελευταίας από την τεχνολογία, ενώ θα έπρεπε η τεχνολογία να υπηρετεί τη δικαιοσύνη. 

Σε αυτό το πλαίσιο, εισάγεται ο θεσμός της τηλεματικής δίκης και η μετατροπή των τακτικών δικαστηρίων σε «δικαστικά γραφεία τηλεματικής».  Οι   μεταβατικές έδρες εντός  δύο ετών θα έχουν μετατραπεί σε δικαστήρια-«δικαστικά γραφεία τηλεματικής», όπου απλά θα υπάρχει η διασύνδεση μέσω τεχνολογίας των δικηγόρων και των άλλων συντελεστών της δίκης, αλλά όχι των δικαστών, οι οποίοι θα δικάζουν  από άλλους χώρους, άλλα γραφεία, τις φυσικές  έδρες τους.

Ειδικότερα για την Αρκαδία, ορίζεται για το Διοικητικό Πρωτοδικείο Τρίπολης ως έδρα η Σπάρτη. Αυτό σημαίνει, ότι πλέον δεν θα υπάρχουν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας διοικητικής δικαιοσύνης στο κέντρο της Πελοποννήσου και ταυτόχρονα θα μειωθούν οι θέσεις των δικαστικών υπαλλήλων και των δικαστών, αλλά και η δικηγορική ύλη

Η συγκέντρωση των υποθέσεων σε λίγα δικαστήρια και η αντίστοιχη. κατάργηση δικαστηρίων της περιφέρειας, αποτελεί άλλο ένα πλήγμα σ΄ αυτήν. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατάργηση και άλλων δομών (εκπαιδευτικών, υγειονομικών, αστυνομικών, παροχής υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, τραπεζικών κ.α.)  στην ελληνική περιφέρεια. Η σχέση κόστους-οφέλους που επικαλείται η κεντρική κυβέρνηση-το κέντρο δεν μπορεί να είναι μόνον οικονομικού χαρακτήρα. Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλα κριτήρια, όπως η ενίσχυση της αποκέντρωσης, της περιφερειακής συνοχής και ευρύτερα της ανάπτυξης για όλους, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον σε ζωντανές κοινωνίες.  

Αυτές οι καταργήσεις συνιστούν αφαίρεση ακόμη μιάς ανάσας ζωής από την ελληνική επαρχία.