Μετά τις εκλογές. (Κριτήριο, αποκλειστικό, η χρησιμότητα προς την κοινωνία)
Αν και είχα πολλές σκέψεις για τα τεκταινόμενα, απέφυγα τη δημοσιοποίησή τους. Περίμενα τις εξελίξεις με τις διερευνητικές εντολές. Δεν κρύβω ότι στενοχωρήθηκα με τους τακτικισμούς και το πολιτικάντικο «σκάκι» που εξελισσόταν όλες αυτές τις μέρες. Ούτε τώρα δεν θα σοβαρευτούμε; Απέφυγα, ακόμα, να απαντήσω σε απαξιωτικές - χυδαίες εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν, κατά κόρον, στο διαδίκτυο και στο FB, θεωρώντας ότι μια όξυνση δεν βοηθά.
Η αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σημαντική εκλογική επιτυχία. Το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, δεν έδωσε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ας το πάρουμε πια απόφαση, κανένα εκλογικό αποτέλεσμα από δω και στο εξής και για πολλά ακόμα χρόνια δεν θα δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, εκτός αν υπάρξουν έκτακτες περιπτώσεις ή γίνουν (πρέπει να το απευχόμαστε) πολλές κουταμάρες από πολιτικά κόμματα.
Σύμφωνα με προεκλογικές όσο και μετεκλογικές δημοσκοπήσεις πάνω από 70% του λαού μας θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά και το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό δείχνει περίτρανα και δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν.
2) Η κατάσταση στη χώρα: Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε μια «κανονική» συγκυρία. Αναφέρθηκαν από όλα σχεδόν τα κόμματα προεκλογικά, τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, πνευματικής κλπ κρίσης. Αδιέξοδα πολλά, που τα ζούμε καθημερινά και δεν χρειάζεται αναλυτική αναφορά. Για το κράτος, τη λειτουργία του, τους θεσμούς του. Για μια απόλυτη και οριζόντια λιτότητα, που οδηγεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην ανέχεια. Για ένα μνημόνιο που δεν οδηγεί σε καμιά λύση και ταυτόχρονα οδηγεί σε μια μακρά ύφεση. Για μια κοινωνία πολυτεμαχισμένη – κατακερματισμένη.
Υπάρχει λοιπόν απολύτως έκτακτη περίπτωση. Σαν πόλεμος, έχει αναφερθεί από κάποιους.
3) Οι ιδεολογίες και οι θέσεις των κομμάτων: Είμαι απ΄ αυτούς που δεν πιστεύουν στο «τέλος των ιδεολογιών». Υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν οι διαφορετικές ιδεολογικές γραμμές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάθε κόμμα μπορεί να επιβάλει τις θέσεις του και να δημιουργήσει μια κοινωνία όπως αυτό θα ήθελε, σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. Η ιστορία και οι κοινωνίες δεν «βιάζονται», έχουν κάποιους ρυθμούς. Επιχειρήθηκαν με το «ζόρι» επαναστάσεις και η «άνωθεν» επιβολή καθεστώτων και εκεί που δεν υπήρχαν οι απαραίτητες συνθήκες και το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Αυτό που υπήρξε στις χώρες του μη «υπαρκτού σοσιαλισμού». Κράτη αυταρχικά – ολοκληρωτικά. Ικανοποιήθηκαν, ατομικά, μόνο οι πρωταγωνιστές της επανάστασης, συνεπαρμένοι από υψηλές ιδέες και στόχους. ΄Εζησαν και συμμετείχαν ενεργά, για λίγο όμως χρονικό διάστημα, σε ένα μύθο. Όμως η πολιτική δεν πρέπει να υπάρχει για να ζήσουν οι πρωταγωνιστές ένα μύθο, αλλά για να δώσει λύσεις επωφελείς για την κοινωνία σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.
4) Μπορεί και πρέπει να υπάρχει συνεργασία κομμάτων με διαφορετικές ιδεολογίες σε κάποιες στιγμές;
Ασφαλώς ναι. Πάντα πρέπει κανείς να κοιτάζει με προσοχή, ποιό είναι το διακύβευμα και μήπως αποτελεί πολυτέλεια η προβολή των διαφορετικών ιδεολογιών. Αφού, λοιπόν, η χώρα βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση, σε κατάσταση «σκασμού», ναι πρέπει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πρέπει να παρθούν μέτρα αποφασιστικά. Πρέπει να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν η μισή κοινωνία βρίσκεται απέναντι. Εκεί δυστυχώς βρισκόμαστε. Δεν έχει κανένα νόημα ένας νέος διχασμός. Πρόσφατη είναι η ιστορία που το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην κυβέρνηση το 1981 με ιστορικό σκοπό να ομογενοποιήσει μια διχασμένη από τον εμφύλιο κλπ κοινωνία. Και δημιουργήθηκαν νέοι διαχωρισμοί «οι δικοί μας και οι δικοί σας, το φως και το σκότος, οι πατριώτες και οι προδότες» και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά. Η κοινωνική δυναμική των πρώτων ετών, μετατράπηκε σε υπέρογκο δανεισμό, σε διόγκωση των δαπανών, σε νέο πελατειακό κράτος, στοιχειώδης εκσυγχρονισμός δεν έγινε λόγω του πολιτικού κόστους κλπ. Πολλά απ΄ αυτά πληρώνουμε σήμερα και δεν πληρώνουμε μόνο το μνημόνιο, επιτέλους.
5) Συμπερασματικά: Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, σύμφωνη με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν αποδεχτεί κανείς αυτό (που είναι το πρώτιστο) μπορεί να δει όλα τα υπόλοιπα. Αν δεν θέλει, αιτιάσεις μπορεί να βρει πάμπολλες. Όμως δεν στέκουν λογικά και για αυτό προβάλλεται το συναίσθημα {εμείς δεν θα σας προδώσουμε!!!!!, εμείς δεν αλλάζουμε - παραμένουμε!!!!! (αριστεροί, αντιμνημονιακοί, φιλολαϊκοί κλπ)}. 1) Με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που ευθύνονται; Είναι το δήθεν μεγάλο επιχείρημα. Ναι, και με αυτούς που ευθύνονται (δεν ευθύνονται μόνο αυτοί αλλά στο συντριπτικά μεγάλο ποσοστό). ΄Ετσι είναι. Καλώς ή κακώς τα κόμματα δεν συνεργάζονται αυτοβούλως αλλά «αναγκάζονται» από την ψήφο του λαού μας, με βάση τη δύναμή τους. 2) Μα, με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο που υπέγραψαν; Μπορεί να ζητήσει κανείς να μην είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος σε μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας. Μπορεί να αναζητήσει από την κοινωνία αξιολογώτατους ανθρώπους να αναλάβουν υπουργεία, θέσεις κρίσιμες κλπ.
Επίλογος: Αυτά!!. Δεν κατέχω, ευτυχώς, την αλήθεια και «απορώ» (ουσιαστικά δεν απορώ, έχω τις εξηγήσεις μου, αλλά δεν βοηθά να τις αναφέρω στο παρόν) με τις σιγουριές ορισμένων. Όμως μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να δικαιωθεί η άλλη άποψη που λέει νέες εκλογές. Ένα μόνο θέλω να επισημάνω: Το αποκλειστικό κριτήριο της δικαίωσης της μιας ή της άλλης άποψης δεν θα είναι η αύξηση ή μείωση του ποσοστού οποιουδήποτε κόμματος. Δεν ενδιαφέρει αυτό την κοινωνία, μόνο κάποιους – λίγους που βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς. Το αποκλειστικό κριτήριο θα είναι το αν θα υπάρξει στις επόμενες εκλογές κυβερνητική λύση πιο χρήσιμη και ωφέλιμη για τη χώρα και το λαό απ΄ αυτήν που προτάθηκε τώρα και φαίνεται, δυστυχώς, ότι δεν ευδοκίμησε.
Και κάτι ακόμα: ΄Οποιος προβάλλει σήμερα ότι μπορεί να επανέλθουμε στις παλιές – καλές μέρες, ως δια μαγείας, δεν προσφέρει καλό έργο. Πάνε, μας τελείωσαν. Τώρα τι κάνουμε!!!!.
14 Μαϊου 2012
Νίκος Δελφάκης.